Загрљена у мислима прошлости,
моја давна непролазна љубави,
срећо моје младости и старости,
прође нам заједно живот читави.
Све су прошле само си ти остала,
смјештена у средиште моје душе.
Сјећам се када се нијеси дала
пољубити, а не од тога више.
Tрчао сам за тобом као куче,
или јагње за загубљеном мајком.
Све памтим као да је било јуче.
Да волим не повјеравах се ником.
Крио сам љубав и носио собом.
А, нисам се показао ни јунак,
клецала су ми кољена пред тобом.
Одмјеравао сам сваки тренутак,
како да те уберем као цвијет.
Пратио те дуго и туговао.
Ти си постала мој једини свијет,
на све остале сам заборавио.
И… дошао је крај мојим мукама.
Срећан сам сагорио и нестао,
када сам те имао у рукама,
па опет уз тебе човјек постао.